ยูจิน : ลียองเจคะ บอกตรงๆเลยนะคะ วันนี้คุณดูมีความในใจและไม่เป็นตัวของตัวเองยังไงก็ไม่รู้ค่ะ มีอะไรอยากพูดก็พูดออกมาตรงๆได้เลยนะคะ

ลียองเจ : ครับ ผมเองก็มีเรื่องอยากจะพูดตรงๆเรื่องหนึ่งกับยูจินจริงๆครับวันนี้ แต่ผมรู้สึกลำบากใจมากเลยครับ ที่จะพูดออกไป…

ยูจิน : พูดมาตรงๆเลยก็ได้ค่ะ เพราะตลอดระยะเวลา7ปีที่คบกันมา คุณก็พูดกับยูจินแบบมะนาวไม่มีน้ำ หมาสำรอกขี้ อยู่ทุกวันอยู่แล้วนี่คะ ไม่น่ามีอะไรที่ยูจินเองจะรับไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ พูดตรงๆมาได้เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ

ลียองเจ : ถ้างั้นผมขอพูดตรงๆเลยนะครับ ผมนั่งคิดนอนคิดมาหลายวันแล้วครับ ว่าจะพูดยังไงกับยูจินให้ยูจินไม่เสียใจดี แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ที่คำพูดของผมที่จะพูดออกไปในวันนี้ จะไม่ทำให้ยูจินไม่เสียใจ แต่ผมคงต้องรีบพูดออกไปในวันนี้ เพราะถ้าผมยิ่งไม่พูดยิ่งเก็บไว้ ก็จะยิ่งสร้างความเสียใจและเจ็บปวดรวดร้าวให้กับยูจินในภายหลังต่อไปอีก…

ยูจิน : ก็พูดซะทีสิคะ กูรอฟังจนเมื่อยแล้วนะคะเนี่ย

ลียองเจ : ครับ ผมว่าเราสองคนคงไปด้วยกันไม่ได้น่ะครับ เพราะตลอดระยะเวลา7ปีที่เราคบกันมา ผมไม่เคยมีความสุขความสบายใจเลย ตลอดเวลาที่อยู่กับคุณ อยู่กันไปก็มีแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับเราทั้งสองฝ่าย ผมว่าเราสองคนเลิกกันไปจะดีกว่านะครับ!!!

ยูจิน : ยูจินคิดไว้ในใจตั้งนานแล้วค่ะ ว่าสักวันต้องมีวันนี้ แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นคืนวันคริสต์มาสวันที่แสนจะบรรยากาศดีและอบอุ่นแบบนี้ คุณช่างใจร้ายใจดำจริงๆค่ะ…

ลียองเจ : อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยครับ อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ ว่าอะไรสำคัญยิ่งไปกว่าแค่รักกัน อีกหน่อยซึ่งคงไม่นาน ถึงวันนั้นแล้วเธอจะเข้าใจ จะรู้ว่าเหตุใด ที่เราจากกัน

ยูจิน : ไปไกลๆเลยค่ะ อย่ายื่นหน้าอันเหม็นขี้ของคุณ เข้ามาใกล้กับยูจินอีก!!!