…มาถึงหมู่บ้านเป้าหมายแล้วครับ กว่าจะมาถึงก็เกือบจะ 20.00 น. แล้ว เนื่องจากน้ำท่วมตลอดทางทำให้รถเคลื่อนตัวได้ช้า และยังต้องจอดรับส่งประชาชนตลอดทางด้วยครับ

…บริเวณหน้าทางเข้าหมู่บ้านน้ำไม่สูงมากครับ แต่ภายในหมู่บ้านสิครับ จากคำบอกเล่าของทางเจ้าของสุนัข น้ำท่วมสูงเกือบมิดหัวกันเลยทีเดียว ซึ่งความสูงของน้ำขนาดนี้ รถที่่ทางเรานำไปก็ยังไม่สามารถเข้าไปได้ครับ จึงต้องเข้าไปต่อกันด้วยเรือครับ

ซึ่งภายในหมู่บ้านนี้ก็แทบจะร้างกันหมดทุกหลังแล้วครับ เนื่องจากน้ำท่วมกันเกือบมิดหัวเลยทีเดียว

แต่บ้านนี้ต้องอยู่ต่อไป เนื่องจากรับหมามาอุปการะถึงกว่า 200 ตัว จะอพยพออกก็หาสถานที่รองรับไม่ได้ น่าเห็นใจครับ

ส่วนมากมีแต่สุนัขตัวเล็กทั้งนั้น ต้องยกกรงหนีน้ำมาวางบนกำแพงรั้วกันแล้วครับ น้ำสูงจริงๆ

สุนัขพันธุ์แท้ พันธุ์ทาง ตัวเล็กตัวน้อยปนกันเพียบครับ ปล่อยออกไปเนี่ย เอาตัวรอดด้วยตัวเองยากแน่ๆครับ

เลี้ยงกันมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย ก็ต้องเลี้ยงกันต่อไป เพราะทางเจ้าของสุนัขเขารักของเขาจริงๆครับ

จากคำบอกเล่าของทางเจ้าของสุนัข ปรกติที่นี่เขาก็มีเพราะสุนัขพันธุ์แท้ขาย เพื่อนำเงินมาซื้ออาหารเลี้ยงสุนัขที่เหลือครับ

ซึ่งเมื่อก่อนก็พออยู่ได้ครับ แต่หลังจากที่น้ำท่วม ทุกอย่างก็จบครับ รายได้หายหมด

แต่ทางเจ้าของสุนัขตอนนี้ก็ไม่ได้ต้องการเงินทองอะไร ต้องการเพียงความช่วยเหลือด้านอาหารสำหรับสุนัขในตอนนี้เพียงเท่านั้น

…ก็จบการเดินทางไปช่วยสุนัขที่ประสบอุทกภัยในครั้งนี้แล้วนะครับ โดยอาหารที่นำไปส่งในคราวนี้ ทางเจ้าของบ้านก็จะนำไปแจกจ่ายให้สุนัขในระแวกใกล้เคียงที่ติดน้ำและขาดอาหารด้วยนะครับ ซึ่งถ้าใครต้องการให้ความช่วยเหลือเพิ่มเติมก็ติดต่อไปได้ที่เบอร์โทรศัพท์ 081-406-2693 , 086-778-8668 กันได้โดยตรงเลยนะครับ และสุดท้ายก็ขอฝากทิ้งท้ายสักนิดนะครับว่า มหาอุทกภัยคราวนี้หนักหนาสาหัสมาก ใครที่ไม่ได้เป็นผู้ประสบภัยถ้ามีโอกาสก็อยากให้ช่วยผู้ที่ประสบอุทกภัยบ้าง สักคนละเล็กละน้อยก็ยังดี เพราะว่าการช่วยเหลือจากทางภาครัฐไม่ทั่วถึงอย่างแน่นอน ขนาดของที่เราบริจาคผ่านภาครัฐไปไว้ให้แจกที่ ศปภ. เก่าที่ดอนเมือง ยังเอาไปบริจาคไม่ทัน ปล่อยให้น้ำท่วมเสียหายเปล่าประโยชน์ไปอย่างมากมาย เราคนไทยด้วยกันถ้ามีโอกาสก็อยากให้ช่วยเหลือกันบ้างนะครับ และถึงไม่ได้ช่วยเหลือก็ขอให้อย่าไปซ้ำเติมกันด้วยการเข้าไปลักขโมยของในบ้านของผู้ประสบอุทกภัยเลยนะครับ บ้านเพื่อนผมที่ปทุมธานีก็พึ่งจะโดนไป พอน้ำเริ่มลดกลับไปดูที่บ้าน โดนงัดขโมยของจนหมดบ้าน แม้แต่รองเท้าฟองน้ำก็ยังไม่เหลือ ถ้าไม่สงสารเพื่อนคนไทยด้วยกัน ก็ควรจะกลัวบาปกลัวกรรมกันบ้างนะครับ และสำหรับวันนี้ผมก็ขอลาไปก่อนแต่เพียงเท่านี้ สวัสดีครับ

.

ขอขอบคุณ

สำนักงานเขตบางคอแหลม โดยท่านผู้อำนวยการเขต บัณฑิต สิทธินามสุวรรณ

ที่เอื้อเฟื้อรถสำหรับใช้ในการเดินทางช่วยเหลือในครั้งนี้ครับ