มันเป็นอย่างงี้จริงๆนะครับ
เท่าที่จำได้ ดอกแรกอยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ครับ ไม่อยากเป็นเด็กเพราะคนชอบว่าเราเป็นเด็กไม่รู้จักโต ทำโน่นทำนี่ไม่ได้
พอโตมาได้สักหน่อย เริ่มอยากได้โน่นได้นี่ แต่ติดปัญหาที่ว่า จนครับ ข้าวบางวันยังค่อยมีจะแดร๊กเลยครับ อาศัยกินกับคนอื่นหรือว่า เพื่อนที่เป็นเด็กวัดอีกที โชคดีที่ได้ไปเที่ยวป่าเที่ยวเขา เที่ยวธรรมชาติสมบุกสมบันหน่อย อยู่ได้แค่หม้อสนามกับ มาม่า แค่นั้น
พอเรียนจบ ทำงาน เริ่มมีเงิน ทีนี้ มีกระสุนดินดำเต็มที่เลย แต่ จะหาวันหยุดเต็มๆแบบไม่ต้องคิดอะไรสักสี่ห้าวันติดๆ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยครับ ถึงจุดนี้ เริ่มกลับไปคิดถึงวัยเด็กแล้วครับ วันนี้ หมดหนึ่งวัน เวลาเท่ากัน แต่ความรู้สึก ไม่เท่ากันครับ ตอนเด็กรู้สึกว่า อยากให้มันผ่านไปเร็วๆ
ตอนนี้ แต่ละวัน มีค่ามากๆครับ
ส่วนหนึ่งก็ ใช้เวลาเข้าเว็บนี้ครับ เพื่อนผมก็ มีหน้าที่การงานมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว จะไปรบกวนเค้าก็ เกรงใจลูกเกรงใจเมียเค้าครับ
ที่พล่ามๆมานี่ คือ ใกล้ปีใหม่ก็จะหมดไปอีกปี มีโอกาสจัดก็จัดได้เลยครับ เติมเต็มบ้างไม่เต็มบ้าง ตามวาระของแต่ละท่านไปครับ อันนี้ผมพูดแบบความรู้สึกว่า อ่อนเพลีย เหนื่อย ทางร่างกายนะครับ แต่ว่าจิตใจยังปกติดีครับไม่ท้อไม่เพลียครับ
บ่นมากไม่ดีเหมือนกันครับ เดี๋ยวป้าเซ่อซ่ามาส่องผมอีก ซวยอีกครับ อิอิกำ
