เล่าถึงสถานสงเคราะห์เด็กบ้านราชสีมาต่อ อยู่หลังโรงบาลจิตเวช แถวๆหน้าโรงบาลมหาราชใกล้ๆกับโรงเรียนสวนหม่อน สวนที่เสด็จพ่อร.5 ท่านทรงปลูกหม่อนไว้ที่นั่นเลยตั้งเป็นชื่อโรงเรียนครับ น้าให้เงินไปโรงเรียนวันละ 10 บาทครับ ตอนเย็นเหลือไว้ 3 บาทกินก๋วยเตี่ยวข้างโรงเรียน ใส่กากหมูอร่อยดี พอกินนะครับ แต่ถ้าให้อิ่มต้องเบิ้ล อันนี้โหมดรวยแล้วนะครับ เหอๆ
เพื่อนกันที่อยู่สถานสงเคราะห์นี่ มันจะห่อข้าวมา
ผมไม่เคยเห็นมีอะไรนอกจาก ไข่เจียว บนข้าว
หรือไม่ก็ ปลาทู ตัวเล็กๆ สมัยนี้ 4 ตัว 15 บาท อะไรแบบนั้นครับ ตัวเล็กๆ ทอดเสร็จยิ่งเล็กกว่าเดิมอีก
ส่วนใหญ่ตอนเที่ยงผมไม่ค่อยได้กินข้าวเท่าไหร่ครับ อาศัยกินมาตอนเช้าๆ โรงเรียนเค้ามีเลี้ยงถั่วเขียวต้มน้ำตาล บางวันก็ นมถั่วเหลือง อะไรงี้ไปครับ เหอๆ แต่ส่วนใหญ่เค้าก็แหยงๆกันครับแต่ผมกินนะ บางทีเพื่อนมันก็สงสารครับ แบ่งข้าวจากกล่องข้าวนี่แหล่ะ แบ่งๆกันกิน เอ่อ ดีๆ เราก็กินนะครับไม่มีอายหรอกเพราะว่าเพื่อนกัน มันก็อร่อยดีครับ
ส่วนพวกอีกระเทยควายยักษ์นั่น อันนั้นลูกคนรวยครับ พ่อแม่มันขับรถมาส่งทุกวัน น่ากลัวมากครับ
เพื่อนผมจนแต่นิสัยดีเยอะเลยครับเด็กบ้านราชฯเนี่ย ตอนนี้ไม่ได้เจอกันเลยครับ ไม่รู้จะติดต่อกันยังไง อายุขนาดนี้ก็มีลูกมีเมียกันหมดแล้วแน่นอน
ที่เล่าให้ฟังนี่ผมคิดถึงเพื่อนผมครับ เจอปลาทูเข่งเล็กๆนี่ผมซื้อมากินตลอดเลย คุณนายที่บ้านก็ด่าประจำครับว่าซื้อมาทำไมตัวเล็กเนื้อก็น้อย (สองตัวใหญ่เข่งละ 25 - 30 บาท 3 ตัวเล็ก 13 - 15 บาท) กินแล้วคิดถึงหน้าพวกมันครับ เป็นบุญคุณกับผมจริงๆครับ มีดราม่าหน่อยนึงครับแต่มันเป็นอย่างงั้นจริงๆ ตอนนี้พอมีกะตังค์เลยไม่รู้ว่าจะตอบแทนกันยังไง รอแต่บุญวาสนาได้เจอกันอีกนั่นแหล่ะครับ เนอะ คิดถึงเพื่อนครับไม่ใช่อะไร
