Vmodtech.com

รายละเอียดเพิ่มเติมจากน.ส.พ.แนวหน้า http://www.naewna.com/news.asp?ID=155696 (http://www.naewna.com/news.asp?ID=155696)

เมื่อวานทหารไทยโดนกับระเบิดที่ทหารเขมรเพิ่งมาวางในเขตไทย ขาขาด

นายพลบอกคุยได้ ไม่มีอะไร เด็กๆมันเข้าใจผิด

ตอนเช้าวันนี้ ทหารเขมรเยาะเย้ยทหารไทยที่โดนกับระเบิด ทหารไทยเข้าไปเคลียร์จบ

พอหันหลังกลับ ทหารเขมรยิงใส่ทหารไทย นายพลบอกคุยได้ ไม่มีอะไรเด็กๆมันเข้าใจผิด

พอนายพลเข้าไปคุย ระหว่างขึ้น ฮ.กลับ เขมร ยิงปรส. (ปืนไร้แรงสะท้อน )

ปืน ค. ถล่มทหารไทยทันที ปะทะกัน 30นาที ทหารไทยตาย2บาดเจ็บ7


การเสียดินแดน ๑๔ ครั้ง    

เสียครั้งแรกเกาะหมากจากแผนผัง             
      เขาเปลี่ยนเป็นปีนังจำได้ไหม
นั่นแหละจากขวานทองเล่มของไทย       
        หนึ่งร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี
ครั้งที่สองเสียซ้ำยังจำได้
       เสียมะริดและทวายตะนาวศรี
 ปีสองพันสามร้อยสามสิบหกโชคไม่ดี
       เสียเนื้อที่กว่าสองหมื่นตารางไมล์
 ครั้งที่สามบันทายมาศถูกตัดเฉือน   
แล้วเปลี่ยนเป็นฮาเตียนตั้งชื่อใหม่
 ปีสองพันสามร้อยหกสิบสามแสนช้ำใจ
 เสียเนื้อที่เท่าไรไม่ปรากฏในบทความ
 ครั้งที่สี่เจ็บแค้นเสียแสนหวี
          กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงเหนือกรุงสยาม
ตั้งหกหมื่นตารางกิโลโถมันทำ
          ใครสร้างกรรมเดี๋ยวนี้เห็นดีกัน
ครั้งที่ห้ามาเสียรัฐเปรัค       
 เขาหาญหักผลักล้มเชือดคมขวาน
ปีสองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน   
  ต่างหยิบขวานขึ้นถือกู้ชื่อไทย       
   ครั้งที่หกอกตรมเดินก้มหน้า
         เสียสิบสองพันนาน้ำตาไหล
ตั้งเก้าหมื่นกิโลโถทำได้     
 แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
ครั้งที่เจ็ดเสียดินแดนแคว้นเขมร       
  เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้า
เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา       
เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
ครั้งที่แปดเสียแคว้นดินแดนใหม่
     ชื่อสิบสองจุไทยก็ใหญ่โข
เป็นเนื้อที่อีกแปดหมื่นตารางกิโล
            ต้องร้องโฮใจระเหี่ยเพราะเสียดาย
ครั้งที่เก้าเศร้าแสนแค้นไม่สิ้น       
 เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย
สิบสามหัวเมืองต้องจำเหมาให้เขาไป       
ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ
ครั้งที่สิบเลียบลำแม่น้ำโขง
         ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ
ครั้งที่สิบเอ็ดเสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ
    มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ   
ครั้งที่สิบสองใจรันทดเพราะหมดท่า   
 เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้ 
 เขามาพรากจากแหลมทองถิ่นของไทย   
  อีกสองหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ 
 ครั้งที่สิบสามเสียตรังกานูไทรบุรี
          ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน 
 ไปถึงปะลิสติดรัฐกลันตัน
            อีกสามหมื่นโดยประมาณตารางไมล์
  ครั้งที่สิบสี่เสียเขาพระวิหาร                 
   ปัจจุบันเป็นของเขมรท่านเห็นไหม 
 จำไว้เถิดเนื้อเชื้อชาติไทย           
   จงรวมใจเข้าร่วมรวมพลัง   
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด 
               ช่วยกันคัดช่วยกันพายให้ถึงฝั่ง
  อย่าหันหลังหน้าพะว้าพะวัง 
           คนนั่งกลางเท้าอย่าราลงวารี 
 เป็นแดนดินถิ่นสุดท้ายที่ไทยหวัง   
   ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี 
 ครั้งที่สิบห้าต่อไปอย่าให้มี     
   ใครย่ำยีข่มขู่จงสู้มัน
  เราจะถอยต่อไปไม่ได้แล้ว 
 ผืนแผ่นดินสิ้นแนวทะเลกั้น   
ขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน 
       ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคี 
 เขมรยับเวียดนามเยินเกินจะยั้ง     
 ลาวก็พังมาแล้วใช่ไหมนี่   
หากคนไทยไม่กล้าสู้หมู่ไพรี         
เจอกันที่กลางสมุทรเพราะสุดดิน
      เหล่าอมิตรที่คิดครองเมืองทองข้า
       จำสัตย์จาข้าลั่นลงอย่าสงสัย
แม้ผู้ใดหมายปองครอบครองไทย
      จงเอาไปหากแผ่นดินนี้สินคน 



เราเสียดินแดนทั้งหมด ก้อ 14 ครั้ง ไล่ดังนี้
1. เสียเกาะหมาก (เกาะปีนัง) ให้กะอังกฤษ เมื่อ พ.ศ. 2329 จำนวนพื้นที่ 375 ตารางกิโลเมตร
2. เสียเมืองมะริด ทวาย และตะนาวศรี ให้กะพม่า เมื่อ พ.ศ. 2336 จำนวนพื้นที่ 55,000 ตารางกิโลเมตร
3. เสียเมืองบันทายมาศ เมื่อ พ.ศ. 2353 ให้กะญวน จำนวนพื้นที่ ม่ะทราบแน่ชัด
4. เสียเมืองแสนหวี เชียงตุง และเมืองพง เมื่อ พ.ศ. 2368 ให้กะพม่า จำนวนพื้นที่ 90,000 ตารางกิโลเมตร
5. เสียรัฐเปรัก เมื่อ พ.ศ. 2369 ให้กะอังกฤษ จำนวนพื้นที่ ม่ะทราบแน่ชัด
6. เสียแคว้นสิบสองปันนา เมื่อ พ.ศ. 2393 ให้กะฝรั่งเศส จำนวนพื้นที่ 60,000 ตารางกิโลเมตร
7. เสียเขมร เมื่อ พ.ศ. 2410 ให้กะฝรั่งเศส จำนวนพื้นที่ 124,000 ตารางกิโลเมตร
8. เสียแคว้นสิบสองจุไท เมื่อ พ.ศ. 2431 ให้กะฝรั่งเศส จำนวนพื้นที่ 87,000 ตารางกิโลเมตร
9. เสียดินแดนฝั่งซ้ายของแม่น้ำสะละวิน 13 เมือง เมื่อ พ.ศ. 2435 ให้กะอังกฤษ จำนวนพื้นที่ 30,000 ตารางกิโลเมตร
10. เสียดินแดนฝั่งขวา (ลาว) ของแม่น้ำโขง ให้กะฝรั่งเศส เมื่อ พ.ศ. 2436 จำนวนพื้นที่ 143,000 ตารางกิโลเมตร ในวิกฤตการณ์ ร.ศ.112
11. เสียแคว้นหลวงพระบาง จำปาศักดิ์ เมื่อ พ.ศ. 2446 ให้กะฝรั่งเศส จำนวนพื้นที่ 62,500 ตารางกิโลเมตร เพื่อแลกกับเมืองจันทบุรี
12. เสียมณฑลบูรพา (เสียมราฐ ศรีโสภณ พระตะบอง) เมื่อ พ.ศ. 2449 ให้กะฝรั่งเศส จำนวนพื้นที่ 51,000 ตารางกิโลเมตร เพื่อแลกกับเมืองตราด
13. เสียหัวเมืองมลายู (รัฐกลันตัน ตรังกานู ปะลิส และไทรบุรี) เมื่อ พ.ศ. 2451 ให้กะอังกฤษ จำนวนพื้นที่ 80,000 ตารางกิโลเมตร เพื่อแลกกับอังกฤษยกเลิกสิทธิภาพนอกอาณาเขต+ให้ไทยกู้เงินเพื่อสร้างทางรถไฟสายใต้
14. เสียเขาพระวิหาร เมื่อ พ.ศ. 2505 ให้กะเขมร จำนวนพื้นที่ 2 ตารางกิโลเมตร
สรุปว่าเราเสียดินแดนแยกเป็นดังนี้
1. เสียให้พม่า 2 ครั้ง
2. เสียให้ญวน 1 ครั้ง
3. เสียให้เขมร 1 ครั้ง
4. เสียให้อังกฤษ 4 ครั้ง
5. เสียให้ฝรั่งเศส 6 ครั้ง
รวมทั้งสิ้น 14 ครั้งพอดี
พระมหากษัตริย์ของสยามประเทศทุกพระองค์ ล้วนปกป้องแผ่นดินไทย ม่ะให้เป็นของชาวต่างชาติ โดยการยอมสละดินแดนเป็นจำนวนมาก เพื่อแลกกับเอกราชชองชาติไทยให้คงอยู่สืบไป
ดังนั้นเราลูกหลานไทย มีหน้าที่ปกป้องผืนดินแดนไทย โดยการสามัคคี สนามฉันท์กัน รู้จักหน้าที่ของตนเอง กล่าวคือ นักการเมืองก็รู้จักหน้าที่ของนักการเมือง นักเรียน นักศึกษา รู้จักหน้าที่ของนักเรียน นักศึกษา ในการใฝ่หาความรู้ เป็นต้น
ถ้าทุกคนสามัคคีกัน ประเทศเล็ก ๆ อย่างประเทศไทย จะเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปแน่นอนครับ
--------------------
"บรรพบุรุษของสยามประเทศนั้น ได้เอาเลือด เอาเนื้อ เอาชีวิต และความลำบากยากเข็ญเข้าแลก เพื่อรักษาเอกราชของชาติไทยเราไว้ ดังนั้นพวกเราควรจะสามัคคีกัน สมานฉันท์กัน อย่าให้ความบาดหมางเล็ก ๆ น้อย ๆ มาทำให้คนไทยแตกความสามัคคีกัน" [ความคิดเห็นแตกต่างได้แต่อย่าแตกแยก]
                                      ๑. เกาะหมาก  ปีนัง  (๑๑ ส.ค. ๒๓๒๙)
                                     ๒. มะริด  ทะวาย  ตะนาวศรี  (๑๖ ม.ค. ๒๓๓๖)
                                     ๓. เมืองบันทายมาศ  (๒๓๕๓)
                                     ๔. แสนหวี  เชียงตุง  เมืองพง  (พ.ค. ๒๓๖๘)
                                     ๕. รัฐเปรัก  (๒๓๖๙)
                                     ๖. สิบสองพันนา  (๑ พ.ค. ๒๓๙๓)
                                    ๗. แคว้นเขมร  (๑๕ ก.ค. ๒๔๑๐)
                                     ๘. สิบสองจุไท  (๒๒ ธ.ค. ๒๔๓๑)
                                     ๙. ดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำสาละวิน ๑๓ เมือง (๒๗ ต.ค.   ๒๔๓๕)
                                    ๑๐. ดินแดนฝั่งซ้ายราชอาณาจักรลาว  (๓ ต.ค. ๒๔๓๖)
                                    ๑๑. ดินแดนฝั่งขวาแคว้นหลวงพระบาง  จัมปาศักดิ์  (๑๒ พ.ค. ๒๔๔๖)
                                    ๑๒. มณฑลบูรพา  เสียมราฐ  พระตะบอง  ศรีโสภณ  (๒๓ มี.ค. ๒๔๔๙)
                                    ๑๓. กลันตัน  ตรังกานู  ไทรบุรี  ปลิส  (๑๐ มี.ค. ๒๔๕๑)
                                    ๑๔. เขาพระวิหาร  (๑๕ มิ.ย. ๒๕๐๕)

 :grrrrrr:  :slap: :whip: ต้องจับตอนซะให้เข็ด :diablo:

เจ็บปวดทุกครั้ง ที่คนของเราเจ็บหรือตาย ( เป็นเพราะการเมืองของเราอ่อนแอ )

เฮ้อ... :ouch:

 :out:

น่าเห็นใจคนแถวนั้น และ ทหารจริงๆครับ :ouch:

อันนี้มีส่วนครับ ช่วงนี้ใครๆก็มองว่าประเทศเราอ่อนแอ

ก็ได้แต่เอาใจช่วยรัฐบาลให้ฟันฝ่าไปให้ได้ :o

ไม่ได้อ่อนแอหรอกครับ แข็งแรงจะตาย ไม่งั้นจะมีกำลังพอจะไปก่อความวุ่นวายเหรอครับ

เอาแรงของแต่ล่ะฝ่ายพัฒนาชาติ ป่านนี้ก็เจริญไปแล้วครับ
แต่ตอนนี้กำลังออกแรงกันไปคนล่ะทิศ ไม่ก็ออกแรงเข้าหากัน
สุดท้ายคงได้แต่อยู่กับที่

เขมร ฉวยโอกาศทุกครั้งที่เรามีปัญหาภายในประเทศ สักวันต้องเจอดี

 :whip: เอาใจช่วย รั้วของชาติ ต่อไป

เกลียดพวกนี้   :diablo: